I owe so much to those I don’t love.

I owe so much to those I don’t love.

The relief as I agree that someone else needs them more.

The happiness that I’m not the wolf to their sheep.

The peace I feel with them, the freedom

love can neither give nor take that.

I don’t wait for them, as in window-to-door-and-back.

Almost as patient as a sundial,

I understand what love can’t

and forgive as love never would.

-Thank- you Note


Wislawa Szymborska



ขอบคุณที่ฉันไม่ได้รัก

ฉันติดหนี้บุญคุณเหลือคณานัก

ต่อผู้คนที่ฉันมิอาจรักพวกเขาได้

คลายกังวลไปมากมาย

เมื่อมีใครรักพวกเขาเหล่านั้นได้มากกว่าฉัน

สุขใจ-ที่พวกเขามิต้องกลายเป็นลูกแกะ

และฉันไม่ต้องกลายเป็นหมาป่าเช่นกัน



วิสลาวา ซิมโบร์สกา เป็นกวีหญิงชาวโปแลนด์

เจ้าของรางวัลโนเบล สาขาวรรณกรรมในปี 1996

เธอเคยว่า“ฉันชอบมองย้อนกลับไปดูความน่ากลัวในอดีต เพื่อจะก้าวต่อไปในอนาคต”
การเดินทางของชีวิต เราต้องผ่านพบกับผู้คนมากมาย

รักบ้าง เกลียดบ้าง เฉยเมยต่อกันบ้าง คละเคล้ากันไป

ผู้คนมากมาย เรื่องราว มากมาย

การย้อนกลับไปคิดถึงคนที่เราเคยรัก บางครั้งอาจกลายเป็นความเจ็บปวดชนิดหนึ่ง

แต่ใครจะทันได้คิดถึงคนที่เราไม่เคยรัก

เหมือนในกวีบทนี้

โลกเราอาจมีลูกแกะใจกล้ามากมาย ที่ยอมเสี่ยงตายเดินเข้าไปสารภาพรัก

ต่อหน้าหมาป่า ผู้ซึ่งไม่มีวันรักลูกแกะได้

ทั้งยังเป็นหมาป่าใจร้าย ชอบขย้ำฉีกทึ้งเนื้อแกะกินเป็นอาหารด้วย



เมื่อไม่รัก

อาจยากนักที่จะถนอมน้ำใจกันไว้ได้

แต่เนื่องเพราะมิอาจรัก

เราจึงมักคิดถึงพวกเขาด้วยใจสงบได้

เพราะรักไม่ได้

อิสรภาพในความสัมพันธ์ที่เราได้พบจึงยิ่งใหญ่


เราได้พบว่า

เมื่อความรักไม่จำเป็นต้องหมายถึงการรับหรือการให้

เราก็ไม่จำเป็นต้องชะเง้อประตูหน้าต่างรอคอยใคร

ไม่จำเป็นต้องอดทนอดกลั้นเหนื่อยใจเพื่อใครอีกด้วย

ขอบคุณที่ไม่ได้รัก

เพราะหาก “รัก” เข้าแล้วเมื่อไหร่

เราคงมิอาจเป็นเช่นนั้นได้

เพราะไม่ได้รัก..เราจึงรู้จักการให้อภัยอีกแบบหนึ่ง

ในแบบซึ่ง “ความรัก” มิเคยให้ได้

เราอาจเป็นหนี้ผู้คนมากมายที่เราไม่ได้รักเขา

แต่หากถาม “ความรัก”บ้างเล่า

ว่าเป็นเจ้าหนี้ใครอะไรหรือไม่

ความรักอาจตอบเราว่า

มันไม่เคยสร้างบุญคุณแก่ใคร

ไม่เคยมีใครติดหนี้ซักอย่าง

เพราะความรักนั้น..โดยตัวมันแล้ว

คงไม่ขึ้นตรงต่อใคร

สำคัญที่ดวงใจของเราต่างหากที่จะตระหนัก

ฉันติดหนี้บุญคุณเหลือคณานัก

ต่อผู้คนที่ฉันมิอาจรักพวกเขาได้

แต่คลายกังวลไปมากมาย

เมื่อมีใครรักเขาเหล่านั้นได้มากกว่าฉัน




จากหนังสือ พระจันทร์พันดวง

ของ ปราย พันแสง

สวัสดี.

Just Borg

ปูมที่ 250906


... เคยถามตัวเองว่า ...

ทำไมถึงอยู่ คนเดียว ตลอดมาโดยไม่มีใคร

ความรู้สึกเลยตอบไว้ ..

อาจเป็นเพราะ .. โลก กว้างเกินไป

หรือไม่ .. หัวใจ ก็แคบเกิน

เรื่องของคนประหลาด

ปูมที่ 080906

คิวว์เป็นคนประหลาด หนึ่งในคนประหลาด ของชมรมประหลาด แห่งประเทศประหลาด เขาเป็นคนประหลาดอีกคนหนึ่งที่เชื่อว่าผีมีจริงด้วยประสบการณ์ประจันหน้ากันจะจะ
แปลก ที่เวลาเจอผี เขามักจะไม่มีทีท่าว่ากลัวแต่อย่างใด ยืนคุยกันก็มีมาแล้ว
ขณะเดียวกัน สมกับเป็นคนประหลาด ถ้าเขานึกถึงเรื่องผี เขากลับกลัวขี้หดตดหาย..

ค่ำคืนหนึ่งในต้นเดือนกันยายน ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว
คิวว์นอนพลิกตัวไปมา ปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาตามหลังด้วยนึกเสียดายค่าไฟ
เขาสมมติตัวเองให้อยู่ในยุคที่ยังไม่มีการคิดค้นเครื่องปรับอากาศ
แต่สมองก็สั่งการให้นึกถึง "พัดลม"

ถ้าเขาไม่สุดทนกับเสียงใบพัดของมัน เขาคง.........
...
...
น่าเสียดายที่ประโยคก่อนหน้าขึ้นต้นด้วยคำว่า "ถ้า" เขาจึงต้องทนปาดเหงื่อต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม และสี่ ห้า หก วินาทีตามลำดับ ไม่นานเกินรอ หลังจากผ่านไป 1821วินาที ก็มีลมพัดเข้ามาวูบใหญ่
พร้อมกับเสียงเห่าหอนรับอย่างไม่ขาดสายจากเพื่อนหูตูบทั่วทั้งซอย

เงาดำทะมึนปรากฏขึ้นที่นอกหน้าต่างนั่น!

แสงจันทร์ที่สาดลงมาบ่งบอกให้รู้ว่า.... เขาเจออีกแล้ว!

เสียงสวบสาบดังขึ้นเมื่อเงาที่ว่าเคลื่อนตัวไปรอบบ้าน

ลมเย็นๆ โชยเข้ามาปะทะทุกส่วนในร่างกายเขาอย่างจัง ไม่เว้นแม้ขุมขนเดียว!

เสียงสวบสาบยังคงดังเป็นระยะ สลับกับเงาดำที่เคลื่อนไปมาอย่างแช่มช้า

ไม่ต้องใช้มุมกล้อง ไม่ต้องใช้สลิง ไม่ต้องมีสแตนอิน เหงื่อทุกหยดหายไปในชั่วอึดใจ

เขาเคยคิดว่าการเผชิญหน้าไม่ใช่สิ่งน่ากลัว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

เขาหลับตาสนิท! เพราะ ... ผีทำให้อากาศเย็น นอนหลับสบายเป็นที่สุด!!

ขอความสุขสวัสดิ์จงมีแด่ผีบางตนบนโลกใบนี้


ปล. ว่าง ว่าง จะไปลองหาซื้อผีมาเลี้ยงไว้ที่บ้านซักตัว คงประหยัดค่าไฟดีพิลึก

สวัสดี.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ภาษาไทยวันละหลายคำ :
ประหลาด = ว. แปลก, ผิดปรกติ, น่าพิศวง.
ประหลาท[ปฺระ-หฺลาด] (สก. ปฺรหฺลาท) = น. ความปลื้ม, ความยินดี, ความสบายใจ, ความชื่นบาน.